China's beschuldiging van "historische" schuld gaat niet langer op

Wereld China's beschuldiging van "historische" schuld gaat niet langer op Daniel Wetzel 9 uur geleden | Het succes van de 26e klimaatconferentie zal aan vele criteria worden afgemeten. Is de wereldgemeenschap nog ambitieus genoeg als het gaat om CO₂-besparing? Werken de financiële overdrachten die ontwikkelingslanden in staat stellen hun economieën klimaatneutraal om te vormen? "Uiteindelijk zal slechts één vraag doorslaggevend zijn voor de bescherming van het klimaat: Wat doet China?", schrijft WELT-auteur Daniel Wetzel. Milieu-activisten demonstreren met duizenden in de straten van Glasgow en eisen "actie in plaats van woorden" en een "verandering van systeem", maar zij richten zich altijd alleen tegen de westerse geïndustrialiseerde landen. Dat zal niet genoeg zijn. Want uiteindelijk zal slechts één vraag doorslaggevend zijn voor de bescherming van het klimaat: Wat is China aan het doen? Terwijl de CO₂-uitstoot in de ontwikkelde OESO-landen reeds daalt, heeft de Volksrepubliek haar uitstoot binnen enkele jaren verveelvoudigd. Het is nu alleen al verantwoordelijk voor ongeveer een derde van de wereldwijde uitstoot en - samen met India - voor vrijwel de gehele toename van broeikasgassen in de atmosfeer. Het land stoot ook per hoofd van de bevolking meer uit dan de burgers van de Europese Unie en wil de uitstoot tegen 2030 nog verder verhogen. Nadat staatshoofd Xi Jinping voor Glasgow had beloofd de CO₂-uitstoot van het land tegen 2060 tot net nul te reduceren, was de euforie aanvankelijk groot. Maar nu verspreidt de ontgoocheling zich: Xi was niet aanwezig op de bijeenkomst van 120 staatshoofden bij de opening van de conferentie. In Parijs in 2015 was China vertegenwoordigd met 326 afgevaardigden, maar dit keer stuurde Beijing er slechts 60 naar Glasgow, de helft minder dan bijvoorbeeld Duitsland. China heeft de gevierde intentieverklaringen om het gebruik van steenkool geleidelijk af te bouwen en de uitstoot van methaan te verminderen, niet ondertekend. De rol van China in de klimaatverandering Als spreekbuis van de opkomende landen heeft China op de VN-klimaatconferenties altijd het argument van de "historische schuld" gebruikt: het Westen was als enige verantwoordelijk voor de opwarming van de aarde door zijn industrialisatie - en moest zich daarvoor verantwoorden. Overdrachten van miljarden dollars aan ontwikkelingslanden en opkomende landen zouden op deze manier gerechtvaardigd kunnen worden, evenals China's eigen rem op klimaatbescherming. Maar nu is de rol van China aan het veranderen. De beschuldiging van historische schuld gaat niet langer op wanneer zij wordt geuit door een land dat binnenkort de VS economisch zal inhalen, de groeipercentages van het Westen in het niet zal doen lopen en wereldwijd voor miljarden aan infrastructuur zal opkopen voor een "nieuwe Zijderoute". Zonder sterke emissiereducties zal China tegen het midden van de eeuw waarschijnlijk de grootste bijdrage leveren tot de klimaatverandering, zelfs gemeten in termen van alle historische emissies. Bij gebrek aan een superieure macht werkt in de anarchistische wereld van staten alleen het spel van "shame and blame". Het vooruitzicht om voor het wereldpubliek in ongenade te worden gevallen en aan de schandpaal te worden genageld omdat het niets heeft gedaan, had in 2015 in Parijs succes: China steunde toen het wereldwijde klimaatakkoord. Een even duidelijke confrontatie vindt vandaag niet plaats. De "dreunende stilte" van China op de Wereldklimaatconferentie wordt liever genegeerd - tot nu toe ook door de demonstrerende klimaatactivisten in de straten van Glasgow.