Hansi Kraus: Geheimen van een eeuwige schurk

spot-on-news.de Hansi Kraus: Geheimen van een eeuwige schurk (ln/spot) - 3 uur geleden Jan Christoph Krause is waarschijnlijk de enige persoon in Beieren en mogelijk in heel Duitsland die niet aan zijn reputatie als kind kan ontsnappen. De man staat in het hele land bekend als een deugniet, ach: beroemd. Dit is al meer dan 50 jaar het geval en zal waarschijnlijk zo blijven. Acteur Hansi Kraus viert zijn 70e verjaardag. Jan Christoph Krause viert zondag (26 juni) zijn 70e verjaardag. Zijn 'boefverhalen' worden nog regelmatig op televisie herhaald - onder de naam die miljoenen bioscoopbezoekers en tv-kijkers al generaties lang kent: Hansi Kraus. De eeuwige schurk - een Duits lot. De schurk in de literatuur De Lausbub, zoals een brutale jongen die altijd grappen uithaalt, wordt genoemd, vooral in Zuid-Duitsland en Oostenrijk, houdt zich al lang bezig met literatuur. Johann Wolfgang Goethe (1749-1832) bijvoorbeeld verstond het echter als een jonge persoon die "geen slecht genie heeft, maar zichzelf met een armoedige wil onbruikbaar maakt". De broers Jacob Grimm (1785-1863) en Wilhelm Grimm (1786-1859) zagen de boef dan ook als een "onvolwassen, armoedig persoon". De twee boosdoeners "Max en Moritz" van tekenaar en dichter Wilhelm Busch (1832-1908) werden eveneens door boosaardigheid gedreven en kwamen daardoor aan een verschrikkelijk einde, terwijl de Amerikaanse schrijver Mark Twain (1835-1910) een ander type uitvond: grappig, dromerig, intelligent. Zijn wees Tom Sawyer werd de beroemdste boef ter wereld en "The Adventures of Huckleberry Finn" werd een meesterwerk van de wereldliteratuur. Niet zo beroemd, maar minstens zo populair in zijn thuisland, waren de "Lasbubengeschichten" van de Beierse auteur Ludwig Thoma (1867-1921), die in 1905 werden gepubliceerd. Daarin beschrijft Thoma - authentiek en fictief - zijn eigen jeugd rond 1886 als een Latijnse student die een sluwe oude man is: een twaalfjarige mengt school en volwassenen in een onvermoeibare strijd tegen leugenachtigheid, hypocrisie en opgeblazen gezag . De schurk Jan Christoph Krause In 1964 werd Thomas' meest succesvolle boek verfilmd. De producent Franz Seitz kan de vermaarde regisseur Helmut Käutner loven, evenals de crème de la crème van de bioscoop en folkacteurs van die tijd, zoals Michl Lang, Beppo Brem, Franz Muxeneder, Carl Wery, Harald Juhnke, Ernst Fritz Fürbringer, Rosl Mayr, Heidelinde Weis, Michael Verhoeven en de grote Elisabeth Flickenschildt winnen. Alleen de hoofdrol ontbreekt: de boef Ludwig Thoma. Zo begint het lot van Jan Christoph Krause. Hij werd in 1952 geboren in Gliwice, Polen, dat tot 1945 Duits was en Gleiwitz heette, een industriestad in Opper-Silezië. In 1958 kwam het gezin met de klassieke Pruisische achternaam Krause naar München, Beiers was voor hen een vreemde taal. De jonge Jan Christoph vestigde zich snel en leerde het Münchense dialect op straat en op school, voor hem 'de taal waarin ik me op mijn gemak voel', zoals hij ooit zei in een gesprek met de Tussenhausen Theatervereniging. Thuis spraken ze meer Pools of Opper-Silezisch. Toen de filmmaatschappij op zoek was naar een hoofdrolspeler voor de "Lasbubengeschichten" in de "Abendzeitung", dachten de Krauses dat hun zoon de juiste was. Het kind is echter minder enthousiast omdat het een sollicitatiebrief moet schrijven - en onthult daarmee een eerste belangrijke kwalificatie: een echte schurk is lui. Hansi Kraus zet zijn eerste stappen op de filmset Ongeveer 200 kinderen schrijven zich in voor de voorstellingsdatum in restaurant "Franziskaner". Ten slotte blijft de jonge Krause over. Niet in de laatste plaats omdat hij een ondeugende gezichtsuitdrukking heeft, intelligent en grappig is en Hoogduits spreekt met een heel mooi Opper-Beiers tintje. Als de verantwoordelijken vanaf het begin hadden geweten dat de hoofdrolspeler in deze archaïsche Beierse film uit Polen zou komen, wie weet... Op de set beseffen ze al snel wat voor soort fruit hun hoofdpersoon in het echte leven is. Op de allereerste opnamedag realiseert de jongen zich dat filmen niet bepaald leuk is, maar hard werken. Hij zei: "Fuck me, ik kan meteen naar school, dan heb ik in ieder geval de middag vrij." De directeur gunde hem toen veel vrijheden, die hij "ook schaamteloos uitbuitte", vertelde hij later aan de "Merkur" in München. Sommige van zijn echte grappen, zoals het jeukende poeder op het toiletpapier van de pauken, vonden zelfs hun weg naar het script. De film is een groot succes en vooral het bioscooppubliek is enthousiast over de typisch Beierse sluwheid van de schurk.