"Humori dhe durimi janë dy deve me të cilat mund të kalosh nëpër çdo shkretëtirë"

Një mullah kalëron devenë e tij nëpër shkretëtirë për shumë ditë dhe më në fund vjen në një oaz të mrekullueshëm. Aty sheh tre të rinj të ulur të dëshpëruar pranë një tufe devesh në anë të rrugës. Ai u flet atyre dhe u thotë: "Bijtë e mi, pse dukeni kaq të trishtuar?" Njëri thotë se i vdiq babai dhe u la një tufë madhështore devesh. Mullahi përgjigjet i habitur: "Duke parë kafshë kaq të bukura, mund ta falënderosh Allahun dhe babanë tënd që të lanë një trashëgimi të tillë." Vëllai i madh pranon, por shpjegon se trashëgimia nuk mund të kryhet, sepse sipas testamentit, më i madhi duhet të marrë gjysmën e tufës, të mesit një të tretën dhe më të voglin një të nëntën. Megjithatë, kjo nuk mund të bëhet me 17 deve. Prandaj janë të dëshpëruar dhe nuk dinë ta zgjidhin problemin. Mulla shikon lart në qiell, buzëqesh, zbret nga deveja dhe e çon te 17 devetë e tjera të vëllezërve. "Të supozojmë se të kam dhënë devenë time, çfarë do të bëje?" Vëllezërit janë të mahnitur nga ndihma konjuktiviste, shikojnë njëri-tjetrin me frikë dhe ngrenë vetullat. Më pas diçka shkëlqen në sytë e më të voglit. Ai llogarit sikur të kishin 18 deve dhe si rezultat më i madhi merr 9, i mesmi merr 6 dhe më i vogli merr 2 deve. A duhet tani ata t'i jenë përjetësisht mirënjohës Mullah-ut? Testi i realitetit tregon se deveja e mullës ka mbetur. Mulla ulet mbi devenë e tij, thërret vëllezërit salem alejkum dhe ikën duke qeshur. Cili është morali i tregimit? Ndonjëherë, në kërkim të zgjidhjeve, ne thjesht duhet të "veprojmë sikur" dhe të mahnitemi. Zgjidhjet janë më afër sesa ne ndonjëherë besojmë."Humori dhe durimi janë dy deve me të cilat mund të kalosh nëpër çdo shkretëtirë"