“Yumor və səbir iki dəvədir ki, onunla hər səhradan keçə bilərsən”

“Yumor və səbir iki dəvədir ki, onunla hər səhradan keçə bilərsən” ərəb atalar sözü Molla günlərlə dəvəsi ilə səhrada gəzir və nəhayət, gözəl bir vahaya gəlir. Orada yolun kənarında bir dəvə sürüsü yanında məyus halda oturan üç gənc görür. Onlarla danışır və deyir: “Oğullarım, niyə belə kədərli görünürsünüz?” Biri deyir ki, ataları ölüb onlara möhtəşəm dəvə sürüsü qoyub. Molla heyrətlə cavab verir: “Belə gözəl heyvanlara baxıb Allaha və atana şükür edə bilərsən ki, sənə belə bir miras qoyub getdi”. Böyük qardaş razılaşır, lakin izah edir ki, mirasın yerinə yetirilməsi mümkün deyil, çünki vəsiyyətə əsasən, böyüyə sürünün yarısını, ortancaya üçdə birini, kiçiyə isə doqquzuncu payı düşməlidir. Ancaq 17 dəvə ilə bunu etmək olmaz. Buna görə də çarəsizdirlər və problemi necə həll edəcəklərini bilmirlər. Molla başını qaldırıb göyə baxır, gülümsəyir, dəvəsindən düşür və onu qardaşların digər 17 dəvəsinin yanına aparır. – Tutaq ki, mən dəvəmi sənə verdim, nə edərdin? Qardaşlar konyunktivitin köməyindən heyrətlənir, bir-birlərinə heyranlıqla baxır və qaşlarını çatırlar. Sonra ən kiçiyinin gözlərində nə isə parıldayır. O, elə hesablayır ki, onların 18 dəvəsi var və nəticədə böyüyə 9, ortancaya 6, kiçiyə isə 2 dəvə düşür. İndi onlar Mollaya əbədi minnətdar olmalıdırlarmı? Reallıq testi göstərir ki, mollanın dəvəsi qalır. Molla dəvəsinin üstündə oturub, salam aleykum qardaşları çağırıb gülə-gülə minib uzaqlaşır. Hekayənin əxlaqı nədir? Bəzən həll yolları axtararkən biz sadəcə olaraq “sanki hərəkət etməliyik” və heyrətlənməli oluruq. Həll yolları bəzən inandığımızdan daha yaxındır.