Analyse door Ulrich Reitz – Links, duur en naïef – we moeten praten over het islambeleid van het stoplicht

FOCUS online Analyse door Ulrich Reitz – Links, duur en naïef – we moeten praten over het islambeleid van het stoplicht Artikel door FOCUS online-correspondent Ulrich Reitz • 3 uur. Als gevolg van de deelstaatverkiezingen en de nieuwe oorlog in het Midden-Oosten komt het islambeleid van de federale regering in beeld. Wat zijn de solidariteitstoespraken van de bondskanselier aan Israël werkelijk waard? Een factcheck. Bij de kleine federale verkiezingen in Beieren en Hessen was het migratiebeleid onderwerp nummer één. Dit en de oorlog tussen Hamas en Israël zetten het islambeleid van de stoplichtregering op drie gevoelige punten op de agenda: De Duitse en Europese geldoverdrachten aan de Palestijnen, die lange tijd controversieel zijn geweest maar grotendeels stil zijn gehouden door de verkeerslichtpartijen, komen nu in beeld – en de regering kronkelt. Het Iran-beleid van de Groene Minister van Buitenlandse Zaken Annalena Baerbock staat ook in de schijnwerpers. Ten slotte staat het gedrag van Duitse politici ten opzichte van islamitische verenigingen, dat de afgelopen jaren ook een goed bewaard, niet alleen links, taboe was, plotseling in de belangstelling. Van alle mensen heeft een Groene toppartij de islamitische verenigingen op de agenda gezet Wat de oorlog in Oekraïne eens te meer heeft aangetoond, is dat gebeurtenissen die een regering overkomen vaak een veel beslissendere rol spelen in haar beleid dan wat zij zelf heeft gepland. De werkelijkheid verslaat dan het plan van de werkelijkheid. In ieder geval bepalen deze drie punten ook of de solidariteitstoespraken aan de Israëlische regering, te beginnen met de bondskanselier, praktische politieke gevolgen hebben. Of het is gewoon lippendienst. Dergelijke praktische gevolgen zouden onaangenaam zijn; ze zouden indruisen tegen het eerdere islambeleid van de federale regering. Van alle mensen heeft een groene toppartij de islamitische verenigingen en hun duidelijke verzoening met de radicale Palestijnen in Duitsland op de agenda gezet. Cem Özdemir eiste in ‘Anne Will’ dat ‘we de fluwelen handschoenen met moslimassociaties moeten loslaten.’ Vanaf vandaag moeten we een “andere benadering” laten zien van de islamlobby. “Alle” partijen hebben tot nu toe “onbeschrijfelijke naïviteit” getoond in hun omgang met islamitische verenigingen. In de deelstaten moeten staatscontracten worden gesloten met de orthodoxe moslimverenigingen, ook al steken ze ons hier de middelvinger op. Özdemir heeft een heel andere mening dan Angela Merkel Cem Özdemir heeft een lange staat van dienst op dit onderwerp. Voor hem gaat het om meer dan alleen de verenigingen; dat zou op zichzelf al een enorme opgave zijn. Özdemir, die een soort vakantiemoslim is – analoog aan de ‘kerstchristenen’ die op kerstavond alleen de binnenkant van een kerk zien – wil al jaren een hervormde islam. Omdat hij al lang van mening is dat dit geloof hervormd moet worden op een manier die vergelijkbaar is met het christendom, dat na bloedige eeuwen vrede sloot met de Verlichting en de wetenschap. In plaats van een hervormings-islam is er nu sprake van een ‘politieke islam’, d.w.z. het tegenovergestelde ervan. De politieke islam bevestigt de dominantie van de sharia over seculiere wetten. Zijn terroristische tak, waartoe Hamas behoort, onderdeel van de Moslimbroederschap, werkt eraan om democratieën te vervangen door theocratieën zoals de Islamitische Staat. En de vernietiging van Israël – vandaar de nieuwe Intifada. Özdemir is – als enige Groene van rang – eveneens van mening dat de islamistische terreur niet los kan worden gezien van het islamitische geloof. Men kan niet voorbijgaan aan het feit dat islamistische terroristen zich bij hun aanslagen beroepen op het islamitische geloof. Özdemir vertegenwoordigt dus een heel andere mening dan Angela Merkel. De christen-democratische bondskanselier gaf destijds ook commentaar op de terroristische aanslag op het Franse satirische tijdschrift ‘Charlie Hebdo’: ‘Het heeft niets met de islam te maken.’ Kan men op islamitische conferenties nog onderhandelen met verenigingen die “verloren” zijn? De Centrale Raad van Moslims liet zien hoe twijfelachtig de orthodox-islamitische verenigingen handelen in zijn bloedeloze verklaring over de terreur van Hamas tegen Israël, waarin de rol van slachtoffer en dader gelijk werd getrokken. Er staat: “Wij veroordelen de recente aanvallen van Hamas op burgers en roepen op tot een onmiddellijke beëindiging van het geweld. Om ervoor te zorgen dat er geen slachtoffers meer vallen onder de burgerbevolking, moeten alle partijen nu stoppen met vechten.” Door dit te doen heeft de “Centrale Raad”, die geen “Centrale Raad” is omdat deze slechts een minderheid van de in Duitsland wonende moslims vertegenwoordigt, een Groene Minister boos gemaakt. Danyal Bayaz is een van de hoopgevenden van zijn partij. Hij viel de Centrale Raad frontaal aan: “Deze verklaring is niet alleen maar whataboutisme (motto: Maar jij bent ermee begonnen...) Het is een beschamende eed van openbaarmaking. Solidariteit met Israël kan niet in perspectief worden geplaatst, vooral niet na de (…) beestachtige aanvallen.