Malaika Mihambo wint Olympisch goud voor Duitsland bij het verspringen

Een laatste poging blijft over voor Malaika Mihambo. Een laatste poging, een laatste sprong om goud veilig te stellen na twee ongeldige pogingen in de Olympische verspringfinale in Tokio. De 27-jarige staat op brons achter de leidende Amerikaanse Brittney Reese en Ese Brume uit Nigeria. Er is een sprong van zeven meter nodig. Zij animeert de weinige toeschouwers om te klappen, start, springt eraf, vliegt en vliegt - tot precies zeven meter en naar de top. Er gaat een geroezemoes door het stadion. Het wachten begint, ze hurkt neer, kijkt naar de laatste twee springers. Om 12:12 p.m. lokale tijd in Tokyo, galmt een scherpe schreeuw door het Olympisch stadion. Mihambo heeft het gedaan. Goud! Dan springen de tranen in haar ogen. De als vierde geplaatste atleet in Rio wint het zevende goud voor Duitsland op de Spelen van Tokio. En dat na een jaar waarin ze al lang op zoek was. Waarin ze geplaagd werd door zelftwijfel. En waarin ze aanvankelijk worstelde met de rol van Duitsland's grote gouden hoop. "Het huilen, de tranen - dat was de opluchting, natuurlijk, ook vreugde. Een gevoel dat ik moeilijk kan beschrijven omdat dit pad zo hard en rotsachtig was," zegt ze achteraf in de catacomben van het stadion. "Ik ben dankbaar dat ik hier nu kan staan als de beste versie van mezelf en ervan kan genieten. Het is een nederig gevoel van geluk omdat ik wist dat het niet vanzelfsprekend was." Mihambo's 2018 EK-goud en haar 2019 WK-titel, die ze won met een fabelachtige sprong van 7,30 meter, hadden van haar de nieuwe ster van de Duitse atletiek gemaakt en ze werd twee keer op rij uitgeroepen tot Duitslands vrouwelijke atleet van het jaar. De last van de Olympische favoriet en het gewicht van de verwachtingen brachten dit alles echter naar beneden. "Ik heb best veel nagedacht over wat deze nieuwe rol met me zou doen, hoe ik ermee om zou willen gaan," zei ze kort voor de Spelen in een interview met de WELT en gaf openlijk toe: "Ik moet zeggen dat het in het begin niet zo makkelijk voor me was. Ik had het gevoel dat ik van jager naar prooi ging." Voordien was ze één van velen. Nu troont ze aan de top. "Het gevoel dat ik deze positie moet verdedigen was nieuw en onbekend. Maar ik heb geleerd er beter mee om te gaan en er van weg te komen." Toen ze naar Tokio vertrok, zag ze zichzelf niet als de grote favoriet. Ook omdat ze wat problemen heeft gehad dit seizoen. De crux met de rol en de aanloop Het ding met de aanloop werkte al een hele tijd niet meer. Na een blessure had Mihambo in 2020 haar aanloop ingekort van 20 naar 16 passen, maar had tot kort voor de Olympische Spelen moeite om weer in het juiste ritme te komen over een goede 40 meter. "In het begin van het jaar was het echt een belasting, er waren veel dieptepunten", zegt ze. "Ik heb mijn best gedaan, maar het lukte me gewoon niet om de draad weer op te pakken waar ik in 2019 was gebleven. Toen kwam er veel zelftwijfel naar boven." Het was een situatie die, voor haar, zo uit de pas liep met de verwachtingen van buitenaf. Hoe kon ze aan goud denken als ze het nu zo moeilijk had? "Ik denk eigenlijk dat ik me ongemakkelijk voelde, niet omdat ik per se de favoriet was, maar omdat ik die rol niet kon waarmaken door mijn kinderziektes," zei Mihambo. Toen de zaken de goede kant op begonnen te gaan, keerden in juni het vertrouwen en de zekerheid terug. In de kwalificatie van zondag verklaarde ze de zoektocht naar haar optimale run-up voor beëindigd. "Ik ben heel blij dat het eindelijk gelukt is", zei Mihambo over haar derde poging op 6,98 meter. "Het was de eerste sprong die op het bord stond sinds een half jaar." Alleen de Servische Ivana Spanovic sprong verder in de kwalificatie (7,00). Nu in de finale, landde Mihambo bij haar eerste poging op 6,83 meter en werd tweede achter Nigeria's Ese Brume (6,97). Hoewel zij zich direct daarna wist te verbeteren tot 6,95 meter, vloog de Amerikaanse Brittney Reese in haar derde poging ook naar de afstand van Brume. Derde plaats bij de rust. Een topsprong was nodig - maar in de vierde poging waren de timing en het ritme niet goed. Mihambo rende door. Bij de vijfde poging ging ze over de schreef. Ze had nog maar één kans. Met sterke zenuwen en een onvergelijkbare koelbloedigheid sprong zij bij haar laatste poging precies naar de zeven meter. Mihambo kon alleen maar toekijken, niet ingrijpen. "Voor mij was het een slecht moment om te wachten," zegt ze. De 27-jarige probeerde het rustig aan te doen, maar dat lukte niet. "Ik wist alleen ook dat zeven meter te verslaan is. En als je dan weet dat je 19 centimeter op de plank hebt laten liggen, heb je dat ontspannen gevoel niet. Ik dacht: 'O jee, is dat uiteindelijk genoeg?' Het was genoeg. En alle spanning viel weg.