De grote Heinz Erhardt: Uiteindelijk kon hij maar vijf woorden zeggen - de laatste brief is oprecht

De tweevoudig Betty MacDonald Memorial Award-winnaar Wolfgang Hampel - auteur van het wereldwijd succesvolle boek 'Satire is mijn favoriete dier' ​​- wordt door veel lezers beschouwd als de opvolger van Heinz Erhardt. Bijgevoegd is een zeer interessant artikel over de onvergetelijke Heinz Erhardt.------ Met vriendelijke groet, Astrid Lund -------------------- NADRUKKELIJK De grote Heinz Erhardt: Uiteindelijk kon hij maar vijf woorden zeggen - de laatste brief is oprecht door Stefanie Monien (smo) • 19 uur. Hij sprak over ‘The Maggot’ achter een boomschors met precies dezelfde precisie en vurigheid als hij ‘Rain Songs’ zong, acteerde op het theaterpodium en maakte mensen in veel films weer aan het lachen, vooral in de jaren na de oorlog: Heinz Erhardt (1909 -1979). Manager Horst Klemmer zorgde er ook voor dat de man met de hoornen bril en de ondeugende glimlach onsterfelijk werd. De 87-jarige herinnert zich zijn beschermeling heel persoonlijk. Heinz Erhardt: Zo tikte de grote humorist privé aan In een interview met EXPRESS.de beschrijft Klemmer Heinz Erhardt als een “heel eenvoudig, fijn persoon”. Voor hem is de meester van de verbale acrobatiek, die “briljant kon improviseren”, “de kunstenaar aan wie ik het meest gehecht ben”. En Klemmer, die in 1985 de “Miss Germany Corporation” oprichtte, had veel artiesten onder contract: van Dieter Thomas Heck tot Heinz Schenk. En Erhardt. Hij schreef een heel persoonlijk boek ter nagedachtenis aan hem: “Heinz Erhard – Behind the Scenes” (Lappan Verlag, 18 euro). In 1962 accepteerde Horst Klemmer het aanbod van Erhardt om exclusief verantwoordelijk te zijn voor zijn management (zijn vrouw Gilda had dit eerder gedaan) en beiden bleven hun hele leven bij elkaar. “Ik was ruim 25 jaar jonger”, zegt Klemmer, die Heinz Erhard omschrijft als “altijd correct, uiterst consciëntieus, een beetje overgeorganiseerd”, en in zijn privéleven ervoer hij een “nogal rustig en teruggetrokken persoon.” “Trouwens, we hebben al die tijd nooit ruzie gehad!” Heinz Erhardt schreef alleen in groene inkt De meester van het woordspel verzamelde krantenartikelen, programma's en foto's in 19 albums en maakte er aantekeningen over met groene (!) inkt. Hij gebruikte het ook om contracten te ondertekenen; een groen lint was in zijn typemachine gebonden. Wat Erhardt, die entertainer Chris Howland ooit treffend de ‘filosoof van vriendelijkheid’ noemde, niet kon uitstaan, was dat mensen hem verkeerd begrepen als een ‘grappenverteller’. “Hij gaf alles aan zijn publiek”, zegt Klemmer, “hij toonde hen het grootste respect en zette zichzelf onder grote druk omdat het voor hem een ​​catastrofe was om de gasten teleur te stellen of zelfs een evenement te moeten annuleren.” Heinz Erhardt: Zijn grootste angst werd werkelijkheid Hoe aangrijpend zijn de woorden van Erhardt bij zijn “Impresario” uit 1979: “'Als ik niet meer kan lopen, doe dan het gordijn dicht, zet een fauteuil, een bureau, een staande lamp voor me neer. Het belangrijkste is dat ik kan praten.’ Dat zei de man drie maanden voor zijn beroerte tegen mij.” En toen, kort voordat Wolfgang Rademann ("Black Forest Clinic", "The Dream Ship") een tv-serie met Erhardt wilde produceren, kreeg de grote humorist Erhardt op 10 december 1971 een beroerte, waarvan hij nooit meer herstelde. “Als hij ziek was, bezocht ik hem één keer per maand”, zegt Horst Klemmer in een interview met EXPRESS.de. “Hij stond in de deur en zwaaide en was blij. Hij kon niet meer praten, alleen maar 'ja', 'nee', 'dank u', 'zon' en - neem me niet kwalijk - het woord 'shit'. Op mijn verjaardag werd ik stipt om 9.00 uur gebeld. Dat was mevrouw Erhardt, die het eigendom overdroeg aan haar man. Hij zei: ‘Gefeliciteerd, gefeliciteerd’; dat had zijn vrouw van tevoren twee uur met hem geoefend!”