cīn p̣hāy tı̂ kārnả k̄hxng s̄ī cîn p̄hing: “Khwām khid p̄hid pĕn s̄ìng t̂xng h̄̂ām”

ปรอท จีนภายใต้การนำของสี จิ้นผิง: “ความคิดผิดเป็นสิ่งต้องห้าม” ณ วันที่: 15 ตุลาคม 2567, 11:12 น โดย: สเวน เฮาเบิร์ก “นั่นเป็นความคิดที่ค่อนข้างน่ากลัว”: ผู้เชี่ยวชาญ Steve Tsang อธิบายในการให้สัมภาษณ์ว่า Xi Jinping มีแผนอะไรสำหรับจีน ไต้หวัน และทั่วโลก หากคุณต้องการทราบว่าอะไรที่ทำให้บุรุษผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในโลกต้องสะดุด คุณต้องอ่านงานเขียนของสี จิ้นผิง และฟังสุนทรพจน์ของเขา Steve Tsang ผู้เชี่ยวชาญชาวจีนเชื่อเช่นนั้น เขาร่วมกับเพื่อนร่วมงานของเขา Olivia Cheung เขาวิเคราะห์ความคิดของประมุขแห่งรัฐและพรรคของจีนในหนังสือ "ความคิดทางการเมืองของ Xi Jinping" อุดมการณ์ของสี จิ้นผิง ถูกกล่าวถึงครั้งแรกในปี 2560 และรวมอยู่ในรัฐธรรมนูญของจีนในอีกหนึ่งปีต่อมา “สี จิ้นผิงต้องการเปลี่ยนแปลงจีนและโลกทั้งใบ” จางกล่าวในการให้สัมภาษณ์ “สำหรับเขาแล้ว ไต้หวันก็เป็นส่วนหนึ่งของการฟื้นคืนชีพของจีนเช่นกัน” คุณ Tsang เหตุใดเราในโลกตะวันตกจึงต้องกังวลกับ "ความคิดของ Xi Jinping"? สี จิ้นผิง ไม่ใช่แค่ผู้นำจีนอีกคน เขาต้องการที่จะเปลี่ยนแปลงจีนและโลกทั้งโลกโดยพื้นฐาน ความคิดและความคิดของเขามีผลที่แท้จริง “ความคิดของสีจิ้นผิง” กำลังกลายเป็นสิ่งที่คล้ายกับอุดมการณ์ของรัฐจีน ผลที่ตามมาคืออะไร? ทุกคนในประเทศจีน ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์หรือไม่ก็ตาม สีจิ้นผิงจะบอกให้คิดอย่างไร สีใช้อุดมการณ์ของเขาเพื่อล้างสมองผู้คน เพื่อให้พวกเขาคิดตามที่เขาต้องการ เขาต้องการที่จะหล่อหลอมจิตใจของผู้คน เป้าหมายสูงสุดของสีคือการกำหนดรูปแบบจีนให้เป็นประเทศและผู้คนรวมตัวกันภายใต้อุดมการณ์เดียว พรรคเดียว และผู้นำเดียว และถ้าคุณต้องการสร้างคนโสดจากจำนวน 1.4 พันล้านคน คุณต้องควบคุมวิธีคิดของพวกเขา การคิดผิดเป็นสิ่งต้องห้ามภายใต้สีจิ้นผิง ถึงบุคคล ศาสตราจารย์ Steve Tsang เป็นหัวหน้าสถาบันจีนที่ SOAS University of London ก่อนหน้านี้เขาสอนที่อ็อกซ์ฟอร์ดและที่อื่นๆ ผลงานตีพิมพ์ล่าสุดของ Tsang คือ “The Political Thought of Xi Jinping” (ร่วมกับ Olivia Cheung) สตีฟ จาง Steve Tsang © SOAS มหาวิทยาลัยลอนดอน “ภายใต้การนำของสี จิ้นผิง จีนไม่ได้เป็นเพียงประเทศเผด็จการอีกต่อไป แต่ยังกำลังกลายเป็นเผด็จการมากขึ้นเรื่อยๆ” สีกลัวคนของเขาเองหรือเปล่า? โอ้ใช่ เขาทำ จริงๆ แล้วมันเป็นเรื่องไร้สาระ: ภายใต้ Xi จีนไม่ได้เป็นเพียงประเทศเผด็จการอีกต่อไป แต่ยังกำลังกลายเป็นเผด็จการมากขึ้นเรื่อยๆ แต่สีก็ยังถูกขับเคลื่อนด้วยความกลัวที่จะสูญเสียการควบคุมอยู่ตลอดเวลา ไม่มากนักเพราะเขาคิดว่าสหรัฐฯสามารถโค่นล้มพรรคคอมมิวนิสต์ได้ สำหรับเขาแล้ว อันตรายมาจากภายใน ดังนั้นจากมุมมองของเขา ประชาชนจะต้องได้รับการศึกษาให้คิดอย่างถูกต้อง – “การคิดของสีจิ้นผิง” เขาประสบความสำเร็จกับสิ่งนี้มากแค่ไหน? “ความคิดของสีจิ้นผิง” นั้นครอบคลุมทุกด้าน ไม่มีส่วนใดที่ไม่ครอบคลุม พวกเขาได้รับการสอนในโรงเรียนและมหาวิทยาลัยและมีอยู่ทุกที่ในประเทศจีน อย่างไรก็ตาม สี จิ้นผิงไม่สามารถโน้มน้าวคนจีนทุกคนให้เชื่อความคิดทั้งหมดของเขาได้ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น จุดสำคัญสำหรับเขาคือลัทธิชาตินิยมที่นำประชาชนทั้งหมดมารวมตัวกันภายใต้การนำของพรรค ตามคติประจำใจ: คนจีนยิ่งใหญ่ ชาวต่างชาติแย่ ชาวอุยกูร์และชนกลุ่มน้อยอื่นๆ เป็นปัญหาเพราะพวกเขาไม่ประพฤติตนตามที่คนจีนจริงๆ คาดหวัง และที่น่าจับตามองเพราะประชากรส่วนใหญ่อย่างท่วมท้นเป็นชาวจีนฮั่น คุณเขียนในหนังสือของคุณว่าสี จิ้นผิงเป็น “ผู้แข็งแกร่ง” ของจีน แต่ยังไม่ใช่เผด็จการ มาตรฐานของเผด็จการจีนคือเหมาเจ๋อตง เหมาปกครองจีนมา 27 ปี บางส่วนเป็นเผด็จการ พรรคที่เหลือก็ต้องปฏิบัติตามสิ่งที่เขาพูด ผู้ที่ต่อต้านต้องเผชิญกับผลที่ตามมาอย่างร้ายแรง วันนี้มันไม่ใช่แบบนั้น ความจริงที่ว่าสีต้องย้ำข้อความของเขาซ้ำๆ อยู่เสมอ แสดงให้เห็นว่าไม่ใช่ทุกคนที่ประพฤติตัวอย่างที่พวกเขาต้องการ หรือเคลื่อนไหวแบบ "นอนราบ"... … คนหนุ่มสาวที่ต่อต้านความกดดันของชีวิตการทำงานแทนที่จะทำงานหนักเท่าที่รัฐบาลต้องการ นี่คือการต่อต้านแบบพาสซีฟ! หรือลองมองดูเจ้าหน้าที่ของจีน ซึ่งหลายคนทำเพียงแค่สิ่งที่ถูกขอเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพราะมันปลอดภัยกว่าการทำมากเกินไปและอาจผิดพลาดได้ “เหตุใดเราจึงควรเชื่อว่าสี จิ้นผิงต้องการเพียงมีอำนาจเท่าเหมาเท่านั้น” สีจิ้นผิงอยากเป็นเผด็จการเหมือนเหมาไหม? เหตุใดเราจึงควรเชื่อว่า Xi ต้องการมีอำนาจเท่าเหมาเท่านั้น? เขาต้องการมากกว่านี้ เขาต้องการทำให้จีนยิ่งใหญ่อีกครั้ง “ทำให้จีนยิ่งใหญ่อีกครั้ง” คือเป้าหมายของเขา สี จิ้นผิง ยังมีอะไรให้ทำอีกมาก ภายในปี 2049 คาดว่า “ความฝันของจีน” ของการผงาดขึ้นของจีนจะได้รับการเติมเต็ม จีนควรจะร่ำรวยและมีอำนาจภายในวันครบรอบ 100 ปีของการก่อตั้ง อย่างแน่นอน. นอกจากนี้ เราไม่เห็นสัญญาณว่าวันหนึ่งสี จิ้นผิงจะสละอำนาจ เขาไม่อนุญาตให้มีการอภิปรายเกี่ยวกับผู้สืบทอดที่เป็นไปได้ Prxth cīn p̣hāy tı̂ kārnả k̄hxng s̄ī cîn p̄hing: “Khwām khid p̄hid pĕn s̄ìng t̂xng h̄̂ām” ṇ wạn thī̀: 15 Tulākhm 2567, 11:12 N doy: S̄wen ḥeā beir̒k “nạ̀n pĕn khwām khid thī̀ kh̀xn k̄ĥāng ǹā klạw”: P̄hū̂ cheī̀ywchāỵ Steve Tsang xṭhibāy nı kār h̄ı̂ s̄ạmp̣hās̄ʹṇ̒ ẁā Xi Jinping mī p̄hæn xarị s̄ảh̄rạb cīn tị̂h̄wạn læa thạ̀w lok h̄āk khuṇ t̂xngkār thrāb ẁā xarị thī̀ thảh̄ı̂ burus̄ʹ p̄hū̂thrng xithṭhiphl thī̀s̄ud nı lok t̂xng s̄adud khuṇ t̂xng x̀ān ngān k̄heīyn k̄hxng s̄ī cîn p̄hing læa fạng s̄unthrphcn̒ k̄hxng k̄heā Steve Tsang p̄hū̂ cheī̀ywchāỵ chāw cīn cheụ̄̀x chèn nận k̄heā r̀wm kạb pheụ̄̀xn r̀wm ngān k̄hxng k̄heā Olivia Cheung k̄heā wikherāah̄̒ khwām khid k̄hxng pramuk̄h h̄æ̀ng rạṭ̄h læa phrrkh k̄hxng cīn nı h̄nạngs̄ụ̄x"khwām khid thāngkār meụ̄xng k̄hxng Xi Jinping" xudmkārṇ̒ k̄hxng s̄ī cîn p̄hing t̄hūk kl̀āw t̄hụng khrậng ræk nı pī 2560 læa rwm xyū̀ nı rạṭ̄hṭhrrmnūỵ k̄hxng cīn nı xīk h̄nụ̀ng pī t̀x mā “s̄ī cîn p̄hing t̂xngkār pelī̀ynpælng cīn læa lok thậng bı” cāng kl̀āw nı kār h̄ı̂ s̄ạmp̣hās̄ʹṇ̒ “s̄ảh̄rạb k̄heā læ̂w tị̂h̄wạn k̆ pĕn s̄̀wn h̄nụ̀ng k̄hxng kār fụ̄̂n khụ̄nchīph k̄hxng cīn chèn kạn” khuṇ Tsang h̄etu dı reā nı lok tawạn tk cụng t̂xng kạngwl kạb"khwām khid k̄hxng Xi Jinping"? S̄ī cîn p̄hing mị̀chı̀ khæ̀ p̄hū̂nả cīn xīk khn k̄heā t̂xngkār thī̀ ca pelī̀ynpælng cīn læa lok thậng lok doy phụ̄̂n ṭ̄hān khwām khid læa khwām khid k̄hxng k̄heā mī p̄hl thī̀thæ̂ cring “khwām khid k̄hxng s̄ī cîn p̄hing” kảlạng klāy pĕn s̄ìng thī̀ khl̂āy kạb xudmkārṇ̒ k̄hxng rạṭ̄h cīn p̄hl thī̀ tām mā khụ̄x xarị? Thuk khnnı pratheṣ̄ cīn mị̀ ẁā phwk k̄heā ca pĕn s̄māchik phrrkh khxmmiwnis̄t̒ h̄rụ̄x mị̀ k̆tām s̄ī cîn p̄hing ca bxk h̄ı̂ khid xỳāngrị s̄ī chı̂ xudmkārṇ̒ k̄hxng k̄heā pheụ̄̀x l̂āngs̄mxng p̄hū̂khn pheụ̄̀x h̄ı̂ phwk k̄heā khid tām thī̀ k̄heā t̂xngkār k̄heā t̂xngkār thī̀ ca h̄l̀x h̄lxm citcı k̄hxng p̄hū̂khn pêā h̄māy s̄ūngs̄ud k̄hxng s̄ī khụ̄x kār kảh̄nd rūp bæb cīn h̄ı̂ pĕn pratheṣ̄ læa p̄hū̂khn rwm tạw kạn p̣hāy tı̂ xudmkārṇ̒ deīyw phrrkh deīyw læa p̄hū̂nả deīyw læa t̄ĥā khuṇ t̂xngkār s̄r̂āng khn s̄od cāk cảnwn 1.4 Phạn l̂ān khn khuṇ t̂xng khwbkhum wiṭhī khid k̄hxng phwk k̄heā kār khid p̄hid pĕn s̄ìng t̂xng h̄̂ām p̣hāy tı̂ s̄ī cîn p̄hing t̄hụng bukhkhl ṣ̄ās̄trācāry̒ Steve Tsang pĕn h̄ạwh̄n̂ā s̄t̄hābạn cīn thī̀ SOAS University of London k̀xn h̄n̂ā nī̂ k̄heā s̄x nthī̀ x̆ xks̒f xr̒d læa thī̀ xụ̄̀n«p̄hl ngān tī phimph̒ l̀ās̄ud k̄hxng Tsang khụ̄x “The Political Thought of Xi Jinping” (r̀wm kạb Olivia Cheung) s̄tīf cāng Steve Tsang © SOAS mh̄āwithyālạy lxndxn “p̣hāy tı̂ kārnả k̄hxng s̄ī cîn p̄hing cīn mị̀ dị̂ pĕn pheīyng pratheṣ̄ p̄hed̆ckār xīk t̀x pị tæ̀ yạng kảlạng klāy pĕn p̄hed̆ckār māk k̄hụ̂n reụ̄̀xy«” s̄ī klạw khn k̄hxng k̄heā xeng h̄rụ̄x pel̀ā? Xô chı̀ k̄heā thả cring«læ̂w mạn pĕn reụ̄̀xng rị̂ s̄āra: P̣hāy tı̂ Xi cīn mị̀ dị̂ pĕn pheīyng pratheṣ̄ p̄hed̆ckār xīk t̀x pị tæ̀ yạng kảlạng klāy pĕn p̄hed̆ckār māk k̄hụ̂n reụ̄̀xy«tæ̀ s̄ī k̆ yạng t̄hūk k̄hạb khelụ̄̀xn d̂wy khwām klạw thī̀ ca s̄ūỵ s̄eīy kār khwbkhum xyū̀ tlxd welā mị̀ māk nạk pherāa k̄heā khid ẁā s̄h̄rạṭ̄h‡ s̄āmārt̄h khòn l̂m phrrkh khxmmiwnis̄t̒ dị̂ s̄ảh̄rạb k̄heā læ̂w xạntrāy mā cāk p̣hāynı dạng nận cāk mum mxng k̄hxng k̄heā prachāchn ca t̂xng dị̂ rạb kār ṣ̄ụks̄ʹā h̄ı̂ khid xỳāng t̄hūk t̂xng – “kār khid k̄hxng s̄ī cîn p̄hing” k̄heā pras̄b khwām s̄ảrĕc kạb s̄ìng nī̂ māk khæ̀ h̄ịn? “Khwām khid k̄hxng s̄ī cîn p̄hing” nận khrxbkhlum thuk d̂ān mị̀mī s̄̀wn dı thī̀ mị̀ khrxbkhlum phwk k̄heā dị̂ rạb kār s̄xn nı rongreīyn læa mh̄āwithyālạy læa mī xyū̀ thuk thī̀ nı pratheṣ̄ cīn xỳāngrị k̆tām s̄ī cîn p̄hing mị̀ s̄āmārt̄h nôm n̂āw khn cīn thuk khn h̄ı̂ cheụ̄̀x khwām khid thậngh̄md k̄hxng k̄heā dị̂ tæ̀ nạ̀n mị̀chı̀ pradĕn cud s̄ảkhạỵ s̄ảh̄rạb k̄heā khụ̄x lạthṭhi chātiniym thī̀ nả prachāchn thậngh̄md mā rwm tạw kạn p̣hāy tı̂ kārnả k̄hxng phrrkh tām khti pracả cı: Khn cīn yìng h̄ıỵ̀ chāw t̀āng chāti yæ̀ chāw xu ykūr̒ læa chnk lùm n̂xy xụ̄̀n«pĕn pạỵh̄ā pherāa phwk k̄heā mị̀ praphvti tn tām thī̀ khn cīn cring«khād h̄wạng læa thī̀ ǹā cạbtā mxng pherāa prachākr s̄̀wn h̄ıỵ̀ xỳāng th̀wmtĥn pĕn chāw cīn ḥạ̀n khuṇ k̄heīyn nı h̄nạngs̄ụ̄x k̄hxng khuṇ ẁā s̄ī cîn p̄hing pĕn “p̄hū̂ k̄hæ̆ngkær̀ng” k̄hxng cīn tæ̀ yạng mị̀chı̀ p̄hed̆ckār mātrṭ̄hān k̄hxng p̄hed̆ckār cīn khụ̄x h̄emā cěx tng h̄emā pkkhrxng cīn mā 27 pī bāng s̄̀wn pĕn p̄hed̆ckār phrrkh thī̀ h̄elụ̄x k̆ t̂xng pt̩ibạti tām s̄ìng thī̀ k̄heā phūd p̄hū̂ thī̀ t̀x t̂ān t̂xng p̄hechiỵ kạb p̄hl thī̀ tām mā xỳāng r̂āy ræng wạn nī̂ mạn mị̀chı̀ bæb nận khwām cring thī̀ ẁā s̄ī t̂xng ŷả k̄ĥxkhwām k̄hxng k̄heā ŝả«xyū̀ s̄emx s̄ædng h̄ı̂ h̄ĕn ẁā mị̀chı̀ thuk khn thī̀ praphvti tạwxỳāng thī̀ phwk k̄heā t̂xngkār h̄rụ̄x khelụ̄̀xnh̄ịw bæb"nxn rāb"... … Khn h̄nùm s̄āw thī̀ t̀x t̂ān khwām kddạn k̄hxng chīwit kār thảngān thænthī̀ ca thảngān h̄nạk thèā thī̀ rạṭ̄hbāl t̂xngkār nī̀ khụ̄x kār t̀x t̂ān bæb phās̄ sīf! H̄rụ̄x lxng mxng dū cêā h̄n̂āthī̀ k̄hxng cīn sụ̀ng h̄lāy khn thả pheīyng khæ̀ s̄ìng thī̀ t̄hūk k̄hx pheīyng lĕk n̂xy thèānận pherāa mạn plxdp̣hạy kẁā kār thả māk kein pị læa xāc p̄hid phlād dị̂ “h̄etu dı reā cụng khwr cheụ̄̀x ẁā s̄ī cîn p̄hing t̂xngkār pheīyng mī xảnāc thèā h̄emā thèānận” s̄ī cîn p̄hing xyāk pĕn p̄hed̆ckār h̄emụ̄xn h̄emā h̄ịm? H̄etu dı reā cụng khwr cheụ̄̀x ẁā Xi t̂xngkār mī xảnāc thèā h̄emā thèānận? K̄heā t̂xngkār mākkẁā nī̂ k̄heā t̂xngkār thảh̄ı̂ cīn yìng h̄ıỵ̀ xīk khrậng “thảh̄ı̂ cīn yìng h̄ıỵ̀ xīk khrậng” khụ̄x pêā h̄māy k̄hxng k̄heā s̄ī cîn p̄hing yạng mī xarị h̄ı̂ thả xīk māk p̣hāynı pī 2049 khād ẁā “khwām f̄ạn k̄hxng cīn” k̄hxng kār p̄hngād k̄hụ̂n k̄hxng cīn ca dị̂ rạb kār teim tĕm cīn khwr ca r̀ảrwy læa mī xảnāc p̣hāynı wạn khrb rxb 100 pī k̄hxng kār k̀x tậng xỳāng næ̀nxn. Nxkcāk nī̂ reā mị̀ h̄ĕn s̄ạỵỵāṇ ẁā wạn h̄nụ̀ng s̄ī cîn p̄hing ca s̄la xảnāc k̄heā mị̀ xnuỵāt h̄ı̂ mī kār xp̣hiprāy keī̀yw kạb p̄hū̂ s̄ụ̄bthxd thī̀ pĕn pị dị̂