Gastartikel door Gabor Steingart - Let op, meneer Scholz: zes onmiskenbare bewijzen van de volwassenheid van burgers

FOCUS online Gastartikel door Gabor Steingart - Let op, meneer Scholz: zes onmiskenbare bewijzen van de volwassenheid van burgers Gabor Steingart (Berlijn) • 1 uur • 3 minuten leestijd Olaf Scholz ziet zichzelf als de klasleraar van het land en onderschat de intelligentie van de burgers. Ze reageren sluw en volwassen, zoals de meest recente verkiezingen en enquêtes bewijzen. Kiezers hebben onder de elites altijd geen goede reputatie gehad. ‘Het beste argument tegen democratie is een gesprek van vijf minuten met een gemiddelde kiezer’, zei de Britse premier Winston Churchill ooit. Ook de linkse elitaire Karl Marx was geen fan van het volksbestuur en gaf daarom de voorkeur aan de dictatuur van de Communistische Partij. Als hoofdredacteur van de Rheinische Zeitung zou hij een briefje op zijn deur hebben geplakt met de inscriptie: “De democratie eindigt hier.” Ook Olaf Scholz heeft geen hoge dunk van de burgers Waarom dit belangrijk is: Olaf Scholz heeft ook geen hoge dunk van de burgers. De opgeheven wijsvinger zou zijn logo kunnen zijn. Het liefst zou hij nieuwe verkiezingen uitstellen. De kleine burger heeft kerstvrede nodig. De burger moet het nog verwerken. Scholz ziet zichzelf niet als volksvertegenwoordiger, maar als hun klassenleraar. Deze manier van denken is gebruikelijk, maar verkeerd. Het volk, door Heinrich Heine liefkozend ‘de grote pummel’ genoemd, is slimmer dan veel politici denken. Opinieonderzoek en de recente verkiezingen leveren ons zes onmiskenbare bewijzen van de volwassenheid van burgers. #1 Stof kan niet worden vervangen door sterrenkracht De pogingen om de Amerikaanse verkiezingen te keren met een groot aantal sterren en sterretjes mislukten. De steun van Taylor Swift, Beyoncé en Jennifer Lopez aan Kamala Harris werd door miljoenen kiezers gezien als bewijs dat de Democratische Partij meer thuis is in Hollywood dan in de arbeiderswijken van Detroit, Pittsburgh of de Bronx. Trump kon dit gemakkelijk in zijn voordeel gebruiken: “We hebben geen ster nodig omdat we een beleid hebben.” #2 Kiezers dringen aan op economische prioriteiten De meerderheid van de kiezers heeft geen bedrijfskundige opleiding gevolgd, maar kent wel de economische prioriteiten. Ze zijn allergisch voor de overmatige prioriteitstelling van klimaat, identiteit of sociaal beleid, omdat ze eerst hun economische status willen verbeteren en daarna de ecologische voetafdruk van hun land. Bedrijven zijn niet hun vijanden, maar hun werkgevers. Hier worden ze niet opgelicht, zoals links denkt, maar ervaren ze hier hun zelfeffectiviteit. En zo niet? Dan veranderen ze niet hun fundamentele politieke overtuigingen, maar eerder het bedrijf. #3 Klimaatbescherming is niet achterhaald Pas op voor verkeerde inschattingen: Omgekeerd betekent dit niet dat de mensen sociaal hardvochtig, taalkundig ongevoelig en ecologisch ongeïnteresseerd zijn. De recente verkiezingen in de VS en Europa gingen niet over het einde van de klimaatbescherming, maar eerder over een herbalancering, een herweging van de politieke portefeuille. Partijen die zich nu zouden richten op minder milieubescherming en de prioriteit van de verbrandingsmotor zullen uiteindelijk onbeduidend zijn. Ze verliezen eerst de jeugd en daarna de meerderheid. #4 Burgers zijn geen schuldenpuriteinen Kiezers zijn niet preuts als het gaat om het vergroten van de schulden. Het ‘schuldenplafond’ in de Verenigde Staten, dat al sinds 1917 bestaat en nu meer dan honderd keer is verhoogd, de schuldenrem in Duitsland en de criteria van Maastricht in de eurozone zijn in geen enkel land in de westerse wereld in staat een meerderheid te verwerven. Genetisch gezien is de kans groter dat kiezers afstammen van Keynes dan van Lindner, wat betekent dat de economische flits in de pan als opwarming wordt ervaren. Helaas voedt het de inflatie en verzacht het de munt. Dan bedreigt de burger de schuldenpolitici met de maximale straf: weggestemd worden. #5 De partijpoliticus kan onbeleefd zijn, de staatsman niet Olaf Scholz moest er nu achter komen. Zijn opzettelijk grove schikking met zijn eigen minister van Financiën, voorgelezen uit de teleprompter, schiet op hem terug. De uitspraken dat Lindner “kleingeestig” en “partijpolitiek” was, werden door burgers gezien als een gebrek aan staatsmanschap en daarom twijfelachtig. Scholz, die zijn Philippika wilde gebruiken om zichzelf te transformeren van de invloed van de machtspolitiek van de FDP tot een acteur, had een misrekening gemaakt. Het geld voor de ineenstorting van de regering ging van Habeck (verwarmingswet) naar Lindner (schuldenrem) naar de schurk Scholz. #6 Defensieve reactie op mediapaternalisme Kiezers kijken nu net zo kritisch naar de rol van de media als die van politici. Kranten en tv-zenders moeten informeren en inspireren, maar niet indoctrineren. Open verkiezingsaanbevelingen – waarmee de redactie zich tot het geweer van de politicus maakt – zijn ook in de VS uit de mode geraakt.